عبارت “دارویی برای دفع ادرار زیاد” اوّلین اشارۀ مکتوب به درمانِ یک بیماری قابل انطباق بر دیابت بوده است که بر روی کاغذ پاپیروسِ (Papyrus) مصری متعلق به 1500 سال پیش از میلاد مسیح به دست آمده است. البتّه از این عبارت به تنهایی معلوم نمی شود به طور دقیق دربارۀ چه چیزی صحبت شده است. آیا حجم ادرار بیمار بیش از اندازه بوده یا اینکه دفعات ادرار افزایش داشته است چراکه بنابر آنچه امروزه می دانیم در صورت اخیر این علائم ممکن است حاکی از عفونت یا سنگ ادراری باشد.
دست نوشته های یک پزشک هندی 500 الی 600 سال پیش از میلاد مسیح نیز از وجود یک بیماری با نام “ادرار عسلی” حکایت می کند. این بیماری را با مزه کردن ادرار و یا مشاهده تمایل حشرات به ادرار بیمار تشخیص می دادند. هنوز هم در آفریقا این روش برای تشخیص بیماری دیابت کاربرد دارد. به هر حال دیابت از حدود دو هزار سال پیش در منابع معتبر به عنوان یک بیماری شناخته است.
از گذشته های دور دفع از بیش از حد ادرار، احساس تشنگی، کاهش وزن و تحلیل بدن به عنوان علائم بیماری دیابت یاد شده است.
بُقراط (Hippocrates) پدر طب یونان زائیده به سال 460 پیش از میلاد “دفع بیش از حد ادرار” و اَرسطو (Aristotle) فیلسوف یونانی زائیده به سال 384 پیش از میلاد “تحلیل بیش از حد تودۀ بدن” را مورد اشاره قرار داده اند.
جناب ابن سینا زائیده به سال 980 میلادی در کتاب گران سنگِ “قانون” در خلال چندین فصل دربارۀ بیماری دیابت قلم فرسایی داشته است. اشتهای نامرتب، خستگی ذهنی، از دست رفتن قوای جنسی و برخی عوارض و ضایعات پوستی از جمله تظاهرات دیابت است که ابن سینا بر اثر مشاهدات دقیق خود شرح کرده و توانسته است دانسته های به ارث رسیده از پزشکان یونانی درباره دیابت را تثبیت و تکمیل نماید.