به نظر پیش از قرن هفدهم میلادی استفاده از کلمۀ چاقی (Obesity) در زبان انگلیسی مرسوم نبوده است. از آن پس نیز کلمۀ چاقی (Obesity) تنها برای توصیف ادبیِ تنومندی و فربهی به کار رفته است. در قرن هجدهم میلادی ویلیام کولِن (William Cullen) به ارتباط چاقی با خستگی، بیماری نِقرس (Gout) و مشکلات تنفسی اشاره می کند (Guerrini, 2000).
در سال 1956 میلادی تظاهرات ناشی از اثرات چاقی بر دستگاه تنفس نشانگان پیک ویکی (Pickwickian syndrome) لقب گرفت. این نشانگان نام خود را از کتاب یادداشت های پیک ویک (Papers of the Pickwick Club) اثر داستان نویس معروف چارلز دیکِنز (Charles Dickens) وام گرفته بود (مرگ دیکنز به سال 1870 م). امروزه این بیماری به نشانگان تهویۀ ناکافی در چاقی (Obesity Hypoventilation Syndrome) شناخته می شود.
اثر دیگر این رُمان نویس مشهور انگلیسی یعنی اُلیور توئیست (Oliver Twist) بخشی از خاطرات دوران کودکی ما را شکل داده است (انتشار به سال 1838 م).
شرح حال ویلیام تافت (William H.Taft) چاق ترین رئیس جمهور آمریکا در قرن بیستم میلادی نیز تصویری از تظاهرات تنفسی چاقی است. وقفه های تنفسی شدید حین خواب، خستگی مزمن، خواب آلودگی و چُرت زدن های مکررِ تافت (Taft) در طی برنامه های روزانه معروف است (Osler, 1978). شاخص تودۀ بدنی (BMI) او بیش از 45 کیلوگرم بر متر مربع بوده است.
بخشی از گفتگوی داستان یادداشت های پیک ویک اثر داستان نویس معروف چارلز دیکِنز (Charles Dickens) در زیر آورده شده است.
نجیب زادۀ پیر: لعنت بر این پسر! باز به خواب رفته است؟
آقای پیک ویک: خیلی غیر عادی است! آیا او همیشه به این صورت می خوابد؟
نجیب زادۀ پیر: خواب! او اغلب خواب است. موقع مأموریت خواب است یا وقتی پشت میز انتظار می کشد چرت می زند.
آقای پیک ویک: چه قدر عجیب!
نجیب زادۀ پیر: بله! واقعآ عجیب! با این حال من به این پسر افتخار می کنم. به هیچ روی نمی توانم از او صرف نظر کنم.