امروزه محققین بر این باور هستند که چاقی پدیده ای مُسری است. البتّه این باور به این معنی نیست که چاقی به وسیلۀ یک باکتری یا به مانند کرونا ویروس نوظهور (2019-nCoV) از فردی به فرد دیگر سِرایت می کند. منظور از مُسری بودن دربارۀ چاقی آن است که چاقی در بین افراد یک جامعه می تواند در بستر پدیده ها و ارتباطات اجتماعی بَسط و انتشار یابد.
در بَطن یکی از مطالعات مشهور جهان به نام مطالعۀ قلب فِرامینگهام (Framingham heart study) محققین اقدام به بررسی روابط اجتماعیِ تعداد زیادی از افراد چاق نموده و این ارتباطات را در قالب رسم یک شبکۀ ارتباطات اجتماعی مورد بررسی قرار دادند. به عبارت دیگر دانشمندان سعی کردند تصویری از ارتباطات اجتماعیِ هر فرد چاق با کلیۀ افراد تأثیر گذار بر او را در طیِ یک دورۀ سی (30) ساله یعنی بین سال های 1971 تا 2003 میلادی در قالب یک شبکه رسم کنند (Christakis et al., 2007). هدف از این تحقیق آن بود که مشخّص شود چاقی در یک فرد چاق تا چه میزان با چاقی در دوستان و آشنایان، برادران و خواهران، همسر و یا همسایگان فرد ارتباط دارد.
در تصویر، وضعیت شبکۀ ارتباطات اجتماعی تا سال 2000 میلادی در 2200 نفر از مشمولان مطالعۀ قلب فِرامینگهام (FHS) نمایش داده شده لست.
در بررسی خوشه های متشکّل از افراد چاق تأثیر ارتباطات اجتماعی تا سه لایه قابل شناسایی بود. این مطالعه نشان می داد که احتمال ابتلای هر فرد به چاقی به دنبال داشتن یک دوست چاق، یک برادر یا خواهر چاق و در نهایت یک همسر چاق به ترتیب 57، 40 و 37 درصد افزایش نشان می دهد. از سوی دیگر مشخّص شد افراد هم جنس بیش از افراد غیر هم جنس از یکدیگر تأثیر می پذیرند.
کشف تأثیرات و روابط حاکم بر این شبکه ها علاوه بر آشکار نمودنِ جنبه های زیستی و رفتاری اضافه وزن و چاقی بر استفاده از ظرفیت شبکۀ ارتباطات اجتماعی در گسترش رفتارهای مثبت و سالم در جامعه تأکید می کرد.