تمرینات هوازی (Aerobic Training) به تمریناتی گفته می شود که با حرکات موزون عضلات بزرگ بدن در دورۀ مشخّصی از زمان انجام شود. پیاده روی، دویدن، دوچرخه سواری، شنا و قایقرانی نمونه ای از ورزش های هوازی هستند. تمرینات استقامتی (Endurance training) نیز از همین دسته از تمرینات به حساب می آیند.
استقامت (Endurance) به معنی توانایی کار طولانی مدّت و مقاومت در برابر خستگی است. استقامت (Endurance) دو نوع استقامت عضلانی (Muscular endurance) و استقامت قلبی عروقی (Cardiovascular endurance) را شامل می شود.
استقامت عضلانی (Muscular endurance) به معنی توانایی گروه مجزایی از عضلات برای انجام انقباضات تکراری در زمانی طولانی و مقاومت در برابر خستگی است. یک استقامت عضلانیِ (Muscular endurance) مناسب برای حفظ قامت مناسب، پیشگیری از آسیب ها و پشتیبانی از یک عملکرد و کارآیی خوب ورزشی ضروری است.
استقامت قلبی عروقی (Cardiovascular endurance) به توانایی انجام ورزش های پویایی (Dynamic) چون پیاده روی، دوچرخه سواری و یا شنا با شدّت متوسط تا زیاد و به مدّت طولانی اطلاق می شود. این نوع از استقامت به میزان زیادی از یک سو به عملکرد ریه ها، قلب و دستگاه گردش خون و از سوی دیگر به ظرفیّت عضلات اسکلتی در جذب اُکسیژن ارتباط دارد.
انرژی مورد نیاز برای تمرینات استقامتی (Endurance training) از مهم ترین راه تولید انرژی در خلال فعّالیت های طولانی مدّت یعنی سوخت و ساز هوازی (Aerobic metabolism) تأمین می شود. سوخت و ساز هوازی (Aerobic metabolism) به معنی شکسته شدن مولکول های غذایی مانند قندِ گلوکز (Glucose) در طی زنجیره ای از فعل و انفعالات در درون سلول به منظور تولید انرژی و با حضور اُکسیژن است. این فرآیند ابتدا در فضای مایع درون سلول و با تولید مقدار مختصری از انرژی محرّک آغاز و سپس در درون بخشی از سلول موسوم به میتوکُندری (Mitochondria) همزمان با مصرف اُکسیژن با تولید مقدار بسیار بیشتری از انرژی برای انجام فعّالیت های سلول از جمله انقباض عضلات ادامه می یابد.
محصولات فرعی این فرآیند یعنی گرما، دی اکسید کربن (Co2) و آب بوده که گرما صرف حفظ دمای داخلی بدن شده و دی اکسید کربن (Co2) از راه تنفس دفع و آب در بدن مصرف یا دفع می گردد.