قانون بقای انرژی بیان می کند که در یک سامانۀ بسته و یک پارچه مقدار کُل انرژی ثابت است. اگر این قانون را در بدن انسان و دربارۀ اضافه وزن و چاقی باز نویسی کنیم چنین خواهد شد. مقدار چاقی با تفاضُل میزان انرژیِ صرف شده برای فعّالیت های مختلف بدن از انرژیِ دریافتی از مصرف غذا ها و نوشیدنی ها برابر است.
به بیان دیگر تساوی بین دریافت و مصرف، پیشی گرفتن مصرف بر دریافت و پیشی گرفتن دریافت بر مصرف انرژی به ترتیب موجب حفظ وزن موجود، کاهش وزن و یا افزایش وزن خواهد شد. به طور مثال در یک فرد تعادل مثبت و مداوم به سود دریافت انرژی به مقدار 50 الی 60 کالری (Calorie) در روز در مدت یک سال می تواند موجب بیش از 2400 گرم افزایش وزن فرد شود.
بدن انسان ظرفیت قابل توجّهی برای ذخیرۀ انرژی دارد. معمولاً یک فرد لاغر نیاز معمول 2 تا 3 ماه خود به انرژی را در بافت چربی ذخیره کرده است. این میزان در یک فرد چاق می تواند حتّی با انرژی مورد نیاز برای مصرف یک سال او نیز برابری کند.
بنابراین بر اساس قانون تِرمودینامیک اگر فردی دچار اضافه وزن و چاقی است به این سبب است که ورود انرژی به بدن این فرد در طی زمان بیش از نیاز او به انرژی بوده است. زمانی که حجم قابل توجّهی از انرژی انباشته و ذخیره شود کاهش وزن، حفظ وزن مناسب و معکوس نمودن فرآیندهای بدن برای داشتن یک وزنِ کمتر بسیار دُشوار خواهد بود.
به هر صورت در حال حاضر روش رایج و مرسوم برای کاهش وزن همراهی کاهش کالری (Calorie) غذای مصرفی (کاهش دریافت انرژی) و افزایش فعّالیت بدنی (افزایش مصرف انرژی) را طلب می نماید.